The Words (2012)

Έχουν γνώση, άραγε οι συγγραφείς, με τι πραγματικά καταπιάνονται; Έχουν αίσθηση τι είναι οι λέξεις; Κι αν έχουν την αίσθηση, έχουν συνείδηση της δύναμής τους;

Όσο βρίσκονται στην περιπέτεια της γραφής, από την πρώτη μέρα κιόλας αναμετρώνται με κάτι που δεν μπορούν καν να αντιληφθούν… περνούν χρόνια για να αρχίσουν να αισθάνονται τα μεγέθη, τις δυνάμεις, τις ροές, τις συντεταγμένες του απειροχώρου αυτού στον οποίο με έπαρση εισβάλλουν και, συνήθως, κατατσακισμένοι εξέρχονται κάποτε… πλούσιοι μεν εμπειριών και γνώσης αλλά πεντάρφανοι, μόνοι, ανέστιοι… κάτι σαν τον Οδυσσέα δηλαδή λίγο πριν αντικρίσει ξανά τη γενέθλια γη… Κι έτσι κάπως ετοιμάζεται το εσωτερικό βλέμμα του συγγραφέα… πρώτα να φύγει το εξωτερικό με τις άχρηστες εικόνες, τις πληροφορίες και τα αθύρματα των παραστάσεων και ύστερα, να υπάρξει χώρος για να αναδυθεί το Βλέμμα… και αν δεν τον πυρπολήσει ο εαυτός του, είναι βέβαιο ότι θα τον αφανίσει η σιωπή…

Το τέλος όλων είναι η σιωπή, έτσι κι αλλιώς…

Κάποιες σκέψεις με αφορμή μονάχα μια ωραία ταινία, The Words, όπου γοητεύεται κανείς περισσότερο από την αφηγηματική δύναμη του σκηνοθέτη και την καλοδομημένη αρχιτεκτονική σύνθεση, την στρωτή ροή και τις επαρκείς ερμηνείες παρά από κάποιο μήνυμα ‘μεγατόνων’… δεν υπάρχει κανένα τέτοιο ‘βαρύ’ μήνυμα… υπάρχει ο πυρήνας της ανθρώπινης ματιάς, η ίδια η ζωή… στην ολότητά της… ακόμα και με κάποιες ευκολίες ή δοκιμασμένες τεχνικές, δεν παύει η αφήγηση να σε κρατάει ζεστό στην οθόνη…

Και λέγοντας ζωή… να μια τρομερή λέξη, μια λέξη δύναμης… Λέξεις δύναμης, έλεγε κάποτε ένας διδάσκαλος που τον θυμάμαι με αγάπη, είναι αυτές οι λέξεις – ήλιοι, οι λέξεις σύμπαντα που δεν χρειάζονται τίποτα και κανέναν δίπλα τους, γύρω τους… Λες ζωή και περιέχονται τα πάντα… Λες αγαπώ και συνδέεσαι με έναν παράξενο τρόπο με την πρωταρχή της Ύπαρξης… λες  θάνατος και είναι αρκετό για να πυροδοτήσεις μια φιλοσοφική πορεία προς… την αλήθεια… άλλη μια τέτοια λέξη…

Αλλά, λέω πάλι, δεν είναι ανάγκη ούτε οι ποιητές ή οι δημιουργοί να έχουν την απόλυτη συνείδηση του τι ακριβώς κάνουν, με τι καταπιάνονται… γιατί αν ήταν έτσι, δεν θα έγραφαν, θα σταματούσαν να γράφουν, θα ήταν ανίκανοι να γράψουν… είναι σα να απαιτείς από τον ηθοποιό να είναι μύστης της τελικής βαθμίδας… δεν θα έχει καμιά διάθεση να υποκριθεί ή να ‘παραστήσει’ οτιδήποτε… μπορεί να λειτουργεί όσο ένα μεγάλο μέρος του είναι του παραμένει αφώτιστο, αχαρτογράφητο, μυστηριώδες…

Κι έτσι οι λέξεις παραμένουν σύμβολα και αρχέτυπα που φλέγονται αλλά και δονούνται όπως η αρχαία εκείνη Κιβωτός που όποιος την άγγιζε έπεφτε αμέσως νεκρός… η Μεγάλη Γνώση δεν είναι ένα παιχνίδι για το απόγευμα της Κυριακής μεταξύ φίλων… ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε επικίνδυνη… ευτυχώς…