Ο Θ.Αγγελόπουλος κι εγώ...
Οφείλω να είμαι ειλικρινής… η δική μου προσωπική ‘σχέση’ με τις ταινίες του Αγγελόπουλου, πέρασε από διάφορα στάδια κι από σαράντα κύματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80, το να είσαι κάτω από 25-30 χρόνων και να βλέπεις Αγγελόπουλο, σήμαινε τρία βασικά πράγματα: ότι ήσουν κόκκινος –κι ότι ήθελες να το επιδεικνύεις-, ότι ήσουν κουλτουριάρης ή έστω… ‘κουλτουριάρης’, ότι προσποιόσουν ότι καταλαβαίνεις κάτι που στην πραγματικότητα δεν καταλάβαινες…
Κι από μια άποψη, ευτυχώς που ακόμα δεν το καταλάβαινες…
Στην ‘οργισμένη’ του εφηβεία, κάποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα και μπορεί να αποφανθεί με οίηση και αλαζονεία ακόμα και για την φωτογραφία του Αρβανίτη ή τη μουσική της Καραΐνδρου. Για τις περίφημες χρονικές μεταπηδήσεις –και συμφύσεις- του σκηνοθέτη μέσα στο ίδιο πλάνο –κάτι που του αναγνωρίζουν όλοι ότι πρώτος ‘εφηύρε’ - αλλά και για την εμμονή του με το νερό. Ακόμα και λεπτομέρειες για τα πλάνα, τις γωνίες και το φως! Τέτοιο θράσος μιλάμε.
Και όλα αυτά, χωρίς στην ουσία και με προσοχή να έχει δει ούτε μια ολοκληρωμένη ταινία του!
Τα χρόνια πέρασαν και επειδή μαζί με το γήρας έρχονται, ευτυχώς και κάποια χαστούκια, -μερικά είναι τόσο ηχηρά που το κεφάλι κουδουνίζει ακόμα-, τα πράγματα αλλάζουν, κάποια εσωτερική ωριμότητα αρχίζει να εμφανίζεται, περισσότερη σιωπή, λιγότερη φλυαρία, μεγαλύτερη προσοχή…
Ναι, η προσοχή…
Σκέφτομαι τώρα, εμβόλιμα, πως ο Δον Χουάν δεν είχε άδικο… η προσοχή δεν είναι απλά μια λειτουργία της αντίληψης, είναι η ίδια αντίληψη… και είναι ικανή να αλλάξει τον τρόπο που μιλάει ο κόσμος μέσα σου…
Δεν αλλάζεις ίσως τον ρου του υπόγειου, εσωτερικού σου ποταμού –αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση, περί υπόγειου ποταμού δηλαδή- αναπτύσσεις όμως μια ιδιαίτερη ετοιμότητα για να βουτήξεις μέσα σ’αυτό τον φοβερό ποταμό χωρίς να φοβάσαι…
Ξαναγυρίζω στον Αγγελόπουλο…
Αφού είδα την Αναπαράσταση και δεν έπαθα το σοκ που έπαθαν όλοι…
Αφού είδα τις Μέρες του 36 και δεν υπήρξε κανένα ραχιαίο ή άλλο ρίγος…
Αφού είδα το Θίασο και δεν τρελάθηκα…
Αφού –μπόρεσα και – είδα τον Μελισσοκόμο και άρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου…
Αποφάσισα πως ήταν καλή μια αποτοξίνωση από τις υπερβολικές δόσεις Αγγελόπουλου για κάποια χρόνια
Ώσπου ήρθε το Μια αιωνιότητα και μια μέρα και… νομίζω πως από εκείνη την… αιώνια ημέρα που το είδα για πρώτη φορά, το σοκ δεν με έχει εγκαταλείψει
ολότελα…
Ευτυχώς!
Είναι ημέρες αποχαιρετισμού σε έναν αληθινό δημιουργό αυτές και δεν έχω καμία διάθεση να τις… μαγαρίσω με αναλύσεις… έχω το ακριβό συναίσθημα που μου έδωσαν μερικές από τις ταινίες του και αυτό αρκεί…
Δεν έχουν μείνει και πολλά αυθεντικά πράγματα, άλλωστε…
Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2012