Πίσω απ'τους λόφους

Δεν μπορείς να έχεις θρησκεία αν εξαιρέσεις το Απόλυτο. Και δεν μπορείς να έχεις εποπτεία αν εξαιρέσεις το σχετικό των αισθήσεων.

Και τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο;

Τι υπάρχει στις ενδιάμεσες περιοχές;

Όλοι εμείς ίσως να είναι η απάντηση... όλοι εμείς που αναρωτιόμαστε για το Απόλυτο και παλεύουμε για την εποπτεία. Συνήθως με εργαλείο το νου και με σύμμαχο την καρδιά. Πολύ σπάνια τούτο το δεύτερο πλέον. Άλλωστε, δεν χρειάζεται. Όταν έχεις αγοράσει το ‘βελτιωμένο’ πακέτο της νοητικής θεώρησης, τι να το κάνεις το πολύπλοκο βίωμα που σου στερεί κάθε ψευδαίσθηση κυριαρχίας ‘των μέσων’;

Επικίνδυνα πράγματα αυτά και μάλλον μεσαιωνικά.

Ο αρκετά καλός σκηνοθέτης της ταινίας, πέρα από την ‘έμμεση’ αφήγηση που κάνει με τον πλέον… άμεσο τρόπο –αφήνοντας δηλαδή τα πράγματα να προοδεύουν και όχι να εξελίσσονται, κάτι που θα απαιτούσε την δική του παρέμβαση – επιτυγχάνει να προβάλει στον περίφημο ‘μέσο’ θεατή το παράλογο σε όλο του το μεγαλείο μη κρίνοντας το υπέρ-λογο της θρησκευτικότητας. Γιατί άλλωστε αυτό δεν είναι δική του δουλειά. Δεν είναι καν των ιερωμένων δουλειά. Αυτό είναι δουλειά του Απείρου.

Και στην αφήγηση αυτή, που είναι ροϊκή και ‘ήρεμη’, εμφωλεύει φυσικά η τραγικότητα και το ‘κακό’ όπως ακριβώς με μια κρυμμένη βόμβα σε μια σκοτεινή γωνιά ενός υπογείου σε κάποιο πολυσύχναστο, μοντέρνο κτήριο. Ανύποπτος ο κόσμος πηγαινοέρχεται στους πάνω ορόφους –του νου – και δεν έχει ιδέα τι κρύβει στον ‘κόρφο του’ τούτο το υπερ-σύγχρονο κτήριο. Μπορεί η βόμβα να σκάσει κάποια στιγμή, μπορεί να μην σκάσει και ποτέ…

Τι την πυροδοτεί;

Ο σκηνοθέτης παλεύει να δώσει την προφανή απάντηση… αλλά εκεί δεν είναι επαρκής και καταφεύγει στην θωράκιση της ‘μαζικής’ πίστης για να μην καταντήσει η ταινία του φτηνό θρίλερ με καλές προθέσεις βέβαια. Όμως καταφέρνει κάτι άλλο τη βοηθεία των καλών ερμηνειών, της προσεγμένης φωτογραφίας και του ‘μοναστηριακού’ ρυθμού. Να υπενθυμίσει ότι η αφήγηση είναι πάνω απ’όλα κι εκεί μπορεί να καταφύγει ο θεατής για να ανιχνεύσει εντός του τι είναι εκείνο που μπορεί να πυροδοτήσει την δική του βόμβα στο δικό του υπόγειο…

Αν εν τω μεταξύ, οι καλά εκπαιδευμένοι πυροτεχνουργοί του νου δεν την έχουν ανακαλύψει και δεν την έχουν αφοπλίσει.

Αυτό που δεν ξέρει όμως ο νους

Και δεν είναι εύκολο να το διδαχθεί όσο κι αν ‘μορφώνεται’ και αν 'καλλιεργείται' και αν εκλεπτύνεται

Είναι πως τα υπόγεια είναι συνήθως πολλά

Και οι βόμβες αμέτρητες…