Prometheus (2012)
Prometheus… Επιτέλους, μια γερή γροθιά στον κ. Darwin…
Ολίγες ετεροχρονισμένες σκέψεις με αφορμή μόνο την εμβληματική ταινία του Ρ.Σκοτ.
Ο Ρίντλευ είναι μεγάλος… είναι μέγιστος… είναι θεός…
Ακόμα κι αν αποτυγχάνει, ακόμα κι αν έχει χάσει την πρωτινή του λάμψη… ακόμα και όταν η παρακμή προλαβαίνει τα δημιουργήματα πιο γρήγορα από τον δημιουργό τους…
Θυμάμαι όταν πρωτοείδα το Allien… τέλη της δεκαετίας του ’70… όλοι μιλούσαν γι’αυτή την ταινία… πως είναι μια επανάσταση, πως δεν πρόκειται για μια απλή sc-fi horror movie… πως ο σκηνοθέτης με ελάχιστα μέσα κατασκεύασε ένα μοναδικό σύμπαν… δεν μιλούσε ακόμα κανείς για τον μεγάλο Giger τότε… μονάχα που αυτός στοίχειωσε τα όνειρά μας…
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το ρίγος… ναι, το έχω παλλόμενο ακόμα εντός μου… πως βγήκα από τη σκοτεινή αίθουσα με τον πατέρα και τον αδελφό μου και δεν ήθελα να ξαναγυρίσω σπίτι… ήθελα να είμαι στο Νοστρόμο, παρέα με την Ρίπλευ και τους άλλους, ακόμα και με το τέρας παρέα και να εξερευνούμε άλλους κόσμους… αλλά έπρεπε να γυρίσω σπίτι… κι όπως συμβαίνει με κάθε έφηβο, τούτες οι εγγραφές έμειναν έγγλυφες… πάει να πει, δεν καθαρίζεις ποτέ μαζί τους… και έγινε το μικρό μου δωμάτιο σωστό πιλοτήριο commercial towing spaceship…
Ώστε είχα δίκιο το λοιπόν… ο Ρίντλευ ανέκαθεν συμφωνούσε μαζί μου… δεν είμαστε απόγονοι των πιθήκων κύριοι, ελάτε τώρα, το είχατε πιστέψει αυτό το ευφυές κατασκεύασμα του κ. Ντάργουιν; Αλήθεια, το είχατε πιστέψει; Και όταν σηκώνω τα μάτια μου ψηλά, κι όταν γίνεται το σώμα και τα χέρια μου ένα θεόρατο και υπέροχο Υ σε ποιον αναφέρομαι; Ποιους επικαλούμαι; Έλεος δηλαδή, παρά λίγο να την πατήσουμε, αλλά… τα πράγματα μπαίνουν πλέον στη θέση τους…
Είμαστε αναφορικά όντα, πάει και τελείωσε… προσωπικώς αρνούμαι όλες τις θεωρίες της εξέλιξης από τη Μητέρα Φύση… θα μου πεις, δεν εντρέπεσαι αριστερός άνθρωπος να υιοθετείς τις ιδέες των δεξιών, δημιουργιστών; Μωρέ ποιος τους χέζει αυτούς; Εδώ μιλάμε για την απαρχή της αλυσίδας… κάποιοι κρίκοι λείπουν κ. Ντάργουιν… κάποτε, κάτι έγινε και ολίγοι μόνον εκ των πρωτευόντων θηλαστικών ανέπτυξαν μια παράξενη νοημοσύνη… κάτι έγινε με τον μετωπιαίο λοβό, με τις αυλακώσεις, με τις εγκεφαλικές συνάψεις και ό,τι άλλο διάολο θέλετε… οκ… τι έγινε λοιπόν; Ο καρχαρίας παρέμεινε καρχαρίας, η χελώνα χελώνα, ο πίθηκας πίθηκας… όμως… κάποιοι, κάπως, κάποτε αποφάσισαν να… ξεστρατίσουν… Γιατί κύριοι; Πως έγινε αυτό το σκάνδαλο;
Μην τους ακούς Ρίντλευ… δεν ξέρουν… στην πραγματικότητα φοβούνται… ναι, φοβούνται τη φοβερή αλήθεια πως υπάρχει κάτι ή κάποιος εκεί έξω που κάποτε δεν ήταν έξω αλλά μέσα και… εργαζόταν… για ποιο λόγο; Για ποιο σκοπό; Ε, προσπάθησες να το πιάσεις το κλαδί αυτό φίλε μου αλλά είναι πολύ ψηλό και δεν μπόραγες… απέτυχες αλλά δεν σε μαλώνω… ο Προμηθέας σου παραμένει ένα όμορφο όνειρο και μαζί, ένας χιμαιρικός εφιάλτης…
Δεν θα αρνηθώ την ομορφιά επειδή υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι… Δεν θα αρνηθώ το άπειρο επειδή βολεύομαι στο ψηλαφητό…
Και αν σιχάθηκα πια τους ποιητές και τις ‘σικέ’ Ολυμπιάδες θλίψης ως πρώτης ύλης για τα επόμενα ‘αριστουργήματα’ της συμφοράς που κοσμούν προθήκες βιβλιοπωλείων…
Δεν θα αρνηθώ για τούτο την Ποίηση βέβαια…
Όρθωσε το ανάστημά σου Προμηθέα… άπλωσε τα χέρια σου… στρέψε το βλέμμα σου ολόγυρα… τι βλέπεις;
Ό,τι κι αν είναι αυτό, εσύ το γέννησες… Το σκέφτηκες και άρχισε να ριγά... το ψέλλισες και άρχισε να ανθίζει… του χαμογέλασες και σου έδωσε το χέρι...
