"Η Ελλάδα πεθαίνει"

«Η Ελλάδα πεθαίνει»

πληροφορεί με σπαρακτικό τρόπο ο Θανάσης Βέγγος τον Χάρβεϊ Καϊτέλ

η Ελλάδα υποδεχόμενη τον Οδυσσέα

που επιστρέφει στους γενέθλιους τόπους μετά από πολλά χρόνια…

μέσα στα χιόνια

πίνοντας

και κλαίγοντας

σε κάποια σύνορα, σε κάποια όρια

μεταξύ ουρανού και γης

μεταξύ ορατών και αοράτων

ανάμεσα σε παρόντες και απόντες

ζώντες και τεθνεώντες…

και νομίζω πως στην περίπτωση του ‘Οδυσσέα’

το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην συνειδητοποίηση της θνητότητας

ή της ματαιότητας, ή του πρόσκαιρου του βίου

είναι που ο χρόνος τον έχει πάρει στο κατόπι

είναι που η αγωνία δεν είναι υπαρξιακή

γιατί ποτέ δεν ήταν

είναι που το αύριο έχει ενσωματώσει τόσο πολύ σήμερα μέσα του

που ήδη μοιάζει με… χτες…

και αυτό καθιστά τον Καϊτέλ – Οδυσσέα τόσο απαθή

μπροστά στην τρομερή ‘κλινική’ διάγνωση του Έλληνα που θνήσκει…

μπροστά στο Μεγάλο Γεγονός του θανάτου

ως και ο φόβος έχει εκμηδενιστεί

δεν μπορεί να σε ταράξει τίποτα

όταν είσαι έτοιμος να περάσεις τα σύνορα

μερικά χιονισμένα βουνά

και να βρεθείς εκεί

εκεί απ’όπου κάποτε εκκίνησες

εκεί όπου οι μνήμες είναι πιο ζωντανές από σένα

και ο χρόνος έχει μια στάλα οίκτου…

μπροστά στο Μεγάλο Όριο

μπορείς μονάχα συντροφιά με τον αδελφό σου

να πιεις

να ακούσεις τη μουσική των σφαιρών του Πυθαγόρα

να εκκεντριστείς ξανά

στο ‘σημείο’ του Ανθρώπου…