The Revenant
Κρυμμένος στην κοιλιά του αλόγου…
Κάποιες σκέψεις για το The Revenant (2015)…
Τα’χουμε δει και τα’χουμε πει φορές ουκ ολίγες… ο τροχός που κινεί τα 19/20 των ταινιών ‘δράσης’, ‘περιπέτειας’, ‘ουέστερν’ και συναφών υποκατηγοριών είναι ένας και μόνος: Η εκδίκηση. Χωρίς αυτήν όλο αυτό το θυελλικό μακελειό των ταινιών αυτών είναι ένα φεστιβάλ σπλάτερ, ένας ωκεανός αίματος κι ένα κοντσέρτο φρίκης που προκαλεί αποστροφή και μοιάζει νοσηρός εφιάλτης στο μυαλό του δόκτορος Μένγκελε. Βάλε όμως την εκδίκηση και τότε κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα με ποπ-κορν (όχι το ανάλατο, είναι αίσχος) και τα σχετικά και απολαμβάνεις. Τότε όλα μεταμορφώνονται. Τότε όλα δικαιώνονται. Τότε όλα είναι ‘στη σφαίρα του ανθρώπου’. Μας τα δίδαξε αυτά ο καλός Γιαχβέ από τη Γένεση και δώθε. Δώσε μου έναν καλό λόγο να μην σε λιανίσω, να μην σε ισοπεδώσω, να μην σε κάνω στάχτη και μπούρμπερη. Τι; Δεν έχεις; Τότε κάνε την με ελαφρά πηδηματάκια και μην κοιτάξεις πίσω σου γιατί θα γίνεις στήλη άλατος και κολώνα φρίκης.
Το πήρα στο ελαφρό το θέμα γιατί από μόνο του είναι βαρύ και ασήκωτο. Και κυρίως παγωμένο… Πάει να πει δυόμισι ώρες χιόνι, ποτάμια, ξύλιασμα, ταλαιπωρία, τρομερή ταλαιπωρία, απίστευτη ταλαιπωρία… Δυόμισι ώρες που αν δεν έχεις κοντά μια σόμπα ή τα καλοριφέρ στο φουλ νομίζεις ότι θα βρεθείς και του λόγου σου παγοκολόνα για παλιά ψυγεία. Και όσο εσύ έχεις αγκαλιά τις λάμπες αλογόνου και τη βγάζεις, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο (τόσο κρύο είχε να τραβήξει από τα παγόβουνα του Τιτανικού) έχει να παλέψει με αρκούδες (η σκηνή της επίθεσης από την θηριώδη Γκρίζλι πάντως είναι εκπληκτικά σκηνοθετημένη), καθάρματα που τον αφήνουν να ψοφήσει ημιθανή στους πάγους και τον εαυτό του, βέβαια. Τις μνήμες του, το βαρύ παρελθόν του. Ηθικά διλήμματα δεν υπάρχουν πάντως, περιττές πολυτέλειες. Το μεγάλο κάθαρμα, ο Τομ Χάρντυ, τον παράτησε και την κοπάνησε συν και κανα δυο ακόμα τρομερά που τον τοποθετούν στην κορυφή της λίστας των αρχι-καθαρμάτων. Άρα, θα πρέπει να πεθάνει. Και μάλιστα, αν είναι δυνατόν, με φρικαλέο τρόπο. Βεβαίως υπάρχουν και οι ινδιάνοι, οι καλοί ινδιάνοι και οι καλοί ινδιάνοι… όπως λέμε καλή και κακή χοληστερόλη… Όμως η ταινία είναι του Αλ. Ιναρίτου (Birdman) που είναι μάστορας δυνατός και τα έχει όλα στην εντέλεια. Και η φωτογραφία κόβει την ανάσα, να τα λέμε. Και η σκηνή με το άλογο-ενδιαίτημα της νύχτας απίστευτη και για γερά στομάχια. Τόσες και τόσες ταινίες γυρίζονται, για να ξεχωρίσεις πρέπει και να σοκάρεις.
Οπωσδήποτε.
Και λεφτά να τρέχουν ωσάν την άμμο της θαλάσσης για να γυρίζονται τέτοιες ΄επικές’ παραγωγές. Άλλωστε τα λεφτά και οι καλές ερμηνείες δεν κρύβονται… τα κατάφερε ο Λεονάρντο… μπράβο του! (Μεταξύ μας, ο Τομ Χάρντυ, πείθει περισσότερο).
