The Lobster

The Lobster (2015)

Και αληθινά, θωράκιση αστακού σε υπομονή και… ευρύνοια θα  πρέπει να διαθέτεις για να φτάσεις ως το τέλος αυτής της ταλαιπωρίας. Και ευελιξία θαυμαστή και χιούμορ. Και μάλλον χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Σε επιείκεια και ανοχή. Όλα συγχωρούνται αυτές τις μέρες. Ακόμα και οι… επικίνδυνες αποστολές παρακολούθησης ανάλογων κινηματογραφικών ατοπημάτων. Για να μην πω ξεκάθαρα ανοησιών και γελοιοτήτων.

Άλλωστε το θέμα ο σκηνοθέτης το εξήντλησε με το παραπάνω στον Κυνόδοντα. Την πρότασή του την κατέθεσε, την καταλάβαμε όλοι κι ας πονέσαν οι… εγκεφαλικές μας μασέλες. Σε κείνη την ταινία ήταν η οικογένεια, τώρα άπαντες και… απαξάπαντες. Όλη η κοινωνία. Γέροι νέοι και παιδιά. Τίποτα καινούργιο, τίποτα διαφορετικό. Μια ακόμη ταινία για το ίδιο θέμα. Και με την ίδια γραφή. Η οποία στον Κυνόδοντα αιφνιδίασε ίσως αλλά εδώ απλώς σύρθηκε ως τα όρια και πέραν αυτών. Και έσυρε μαζί και παρέσυρε ηθοποιούς, θεατές και την ίδια την κινηματογραφική τέχνη που δεινοπάθησε. Αλλά έστω, ας είμαστε στο πνεύμα των γιορτών. Δεν ξέρω τι θα έγραφα βέβαια αν την έβλεπα το Πάσχα.

Και αν στην πρώτη ώρα περίπου, κάπως πάει η βάρκα και αναρωτιέσαι βέβαια ‘που θα το πάει τελικά ο χριστιανός;’, από κει και πέρα αρχίζει η τρικυμία και μπάζει από παντού. Το… ματς δεν σώζεται με τίποτα. Ούτε με ‘πιασμένο’ διαιτητή. Ούτε με ‘πέτσινο’ πέναλτι. Με τίποτα. Και εύχεσαι να ολοκληρωθεί αυτός ο… ίλιγγος για να μην σε βρει η νέα χρονιά… αστακό! Πάει να πει να βράζεις στο ζουμί σου και έλεος κανένα.

Κι αυτός ο Κόλιν Φάρελ… τι το’θελες γιε μου; Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;