Livide
Livide (2011)
Καλά το έλεγε λοιπόν ένας παλιόφιλος. Στις ταινίες τρόμου, θρίλερ, κλπ, το μυστικό είναι να έχεις… φοβηθεί πριν φοβηθείς… πάει να πει αυτό, αν ο σκηνοθέτης έχει καταφέρει το πιο δύσκολο απ’όλα, δηλαδή να είσαι έτοιμος για το άγγιγμα στον ώμο που θα σε τινάξει απ’την καρέκλα, όλα τα άλλα είναι απλούστερα… και λέω ακόμα, η διασκέδαση ως και ψυχαγωγία σ’αυτό το σκοτεινό, υγρό και πνιγηρό σύμπαν να γεννιέται απ’την τοξικότητα του ίδιου του ‘θερμοκηπίου’ με τα ‘νοσηρά φυτά’… και σ’αυτό, οφείλω να το πω, εμπιστεύομαι τους Γάλλους, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στις κινηματογραφικές τους αποδόσεις και επιδόσεις… διότι το όλο σοκ δεν εξαντλείται στο τρομακτικά χυδαίο ή το κραυγαλέα αποκρουστικό… αν ήταν έτσι τα πράγματα θα ήταν απλά… πάει πιο μέσα, πιο πέρα, σε ποτίζει, σε κάνει να νιώθεις… ανασφαλής… νομίζω ότι αυτό είναι το πλέον συνταρακτικό και σπάνιο που ελάχιστοι μάστορες πέτυχαν στην ιστορία του κινηματογράφου (ο Χίτσκοκ ας πούμε με το ‘Ψυχώ’)… ο θεατής να νιώθει το ραχιαίο ρίγος κάθε στιγμή και μάλιστα κάθε φορά που φέρνει στο νου του την ταινία… όσα χρόνια κι αν περάσουν…
Ας μην είμαστε υπερβολικοί… δεν κατακτάει τέτοιες κορυφές το συγκεκριμένο δημιούργημα… εκείνο πιστεύω σου αφήνει μάλιστα δεν είναι το ανατριχιαστικό ή το ριγώδες αλλά περισσότερο μια… πικρή αύρα… μια γεύση γλυφού νερού στα χείλη… κάτι από… αλλού… που φοβάσαι μην σου γίνει οικείο…
