Tyke - Elephant Outlaw

Tyke - Elephant Outlaw (2015)

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια… μονάχα μια γενιά ίσως… άνοιγες την τηλεόραση (ΕΡΤ ή ΥΕΝΕΔ, ‘το Ενόπλων’) και συνήθως κάποια μεσημέρια Σαββάτου ή Κυριακής μπορούσες να θαυμάσεις ‘το τσίρκο της Μόσχας’, ‘το τσίρκο Μεντράνο’, κ.α. Δεν είναι ψέμα ότι το άπληστο μάτι εφελκυόταν και μαγνητιζόταν όχι τόσο από τις θαυμαστές και επικίνδυνες δεξιότητες των ακροβατών και των υπολοίπων διασκεδαστών και ‘περφόρμερς’ αλλά από την ομορφιά, τη μεγαλοπρέπεια και το ρίγος των… θηρίων. Άγριες, πανέμορφες τίγρεις, αρσενικοί και θηλυκοί λέοντες και ελέφαντες… ναι… νομίζω εκεί η καρδιά σταματούσε, το βλέμμα καθηλωνόταν. Σάρκινοι, πανύψηλοι γίγαντες. επιβλητικοί, βαρύθυμοι, ‘συνεργάσιμοι’, έστω και απρόθυμα… το ανθρώπινο βλέμμα περνούσε από πάνω τους και δεν σταματούσε στο δικό τους μελαγχολικό βλέμμα… ένα σύμπαν θλίψης, ένα στερέωμα δυστυχίας και ένας ωκεανός μοναξιάς έκρυβαν τα σκοτεινά μάτια τους… όμως το ανθρώπινο ‘σκάνερ’ δεν είχε χρόνο γι’ αυτά. Κανείς ακόμα δεν αναρωτιόταν σοβαρά για το αφύσικο, παρανοϊκό και τρισάθλιο του να ‘διασκεδάζεις’ με τα ‘καμώματα’ αυτών των μεγαλειωδών πλασμάτων. Ελάχιστοι φώναζαν, διαμαρτύρονταν, αγανακτούσαν. Τα υπέροχα αυτά ζώα είχαν υποστεί αναρίθμητες ώρες, μήνες και χρόνια αιχμαλωσίας, μαρτυρίων, ξυλοδαρμών και βασάνων για να γίνουν ‘αστέρες’ του θεάματος προς τέρψιν του ‘βασιλέα της κτίσεως’… έπρεπε να γίνουν ‘ατυχήματα’, να υπάρξουν ‘αθώα’ θύματα, να καταγραφούν από κάμερες, να σοκαριστούν όλοι, να ανοίξουν διάπλατα κάποια στόματα, να δακρύσουν μάτια παιδιών…

87 σφαίρες δέχθηκε στο μεγάλο της κορμί η Τάικ, ο ‘δύστροπος’ και περήφανος θηλυκός αφρικανικός ελέφαντας για να ακινητοποιηθεί σε κάποιο δρόμο της Χονολουλού-, στα 1994 και μαζί να ακινητοποιηθούν όλοι όσοι με φρίκη παρακολουθούσαν το τραγικό της τέλος… μαζί την απελευθέρωσή της… το χρονικό που καταγράφει το ντοκιμαντέρ σου σφίγγει την ψυχή, σου υγραίνει τα μάτια, σε θυμώνει…

Καλό είναι να θυμώνει κανείς… όχι με την αθλιότητα της συμπεριφοράς των άλλων… περισσότερο με τον εφησυχασμό, την ακηδία, τη δική του ραστώνη…

Μπορεί η θυσία της Τάικ να ήταν η απαρχή για να εκφυλιστεί ο ελεεινός ‘θεσμός’ της ‘οικογενειακής’ διασκέδασης μέσω της φαιδροποίησης των ζώων… όμως εξακολουθούν να επιβιώνουν άλλοι ‘θεσμοί’, άλλα ‘θεάματα’ και άλλες ‘διασκεδάσεις’ παρόμοιες ή και χειρότερες ακόμη με ‘περφόρμερς’ όχι μόνον ζώα αλλά και ανθρώπους…

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε… το Σίρκους Μάξιμους μπορεί να ήταν στην αρχαία Ρώμη αλλά ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να είναι αφάνταστα επινοητικός και κτηνώδης για να χορτάσει την εγκατιαία του πείνα για… αίμα, πόνο και θάνατο.