Listen to Me Marlon
Listen to Me Marlon (2015)
Life is a rehearsal
Ο Μάρλον αφηγείται… ο Μάρλον ανασαίνει βαριά, ανασαίνει δύσκολα… ηχογραφεί τη φωνή του, αθανατίζει τη σκέψη του… ο Μάρλον δραπετεύει από τη σκοτεινιά του τάφου και ξαναζωντανεύει πάνω στο λευκό πανί… χαμογελάει πονηρά, χαμογελάει πικρά, χαμογελάει πένθιμα… στοχάζεται, φιλοσοφεί, θυμάται, κρίνει, επικρίνει, μελαγχολεί… ο Μάρλον δεν είναι νεκρός… μπορεί να είναι στοιχειωμένος από μια τερατώδη, αφύσικη, σχεδόν αμείλικτη υστεροφημία όμως ξέρει να ζει, ξέρει να υποκρίνεται, ξέρει να ελίσσεται… Το να ζεις σημαίνει να υποκρίνεσαι… υποκρινόμαστε… από τα παιδικά μας χρόνια κιόλας… όλοι σας είστε ηθοποιοί… κάθε μέρα υποκρίνεστε και μάλιστα το κάνετε άψογα…
Ο Μάρλον γεύτηκε όχι μια γουλιά αθανασίας μα ποτήρια και υπερχειλείς κανάτες… έζησε στα όρια, τίναξε στον αέρα την καριέρα του κάμποσες φορές, περιφρόνησε το όσκαρ, τάχτηκε στο πλευρό των διωκόμενων αμερικανών αυτογενών ‘ινδιάνων’… ο Μάρλον δεν λυπήθηκε τον εαυτό του, δεν φρόντισε τον εαυτό του, δεν μπόρεσε ποτέ να ‘πουλήσει’ όπως ‘έπρεπε’ τον εαυτό του… ο Μάρλον δαπάνησε χιλιάδες δολάρια στην ψυχανάλυση κι αυτό που έχω να πω είναι πως αυτοί οι τύποι δεν κάνουν τίποτα… μονάχα που χώνουν κατσαβίδια στο μυαλό σου… άργησα να το καταλάβω… θα πρέπει κανείς να αναλύεται μόνος του…
Είναι ακόμα ντυμένος με κείνο το θρυλικό μπλουζάκι στο Λεωφορείο ο Πόθος και ιδρωμένος κατσαδιάζει την τρομοκρατημένη Βίβιαν Λι… Φορά στο λαιμό τα λουλούδια των Ταϊτινών ως Κρίστιαν Φλέτσερ στην Ανταρσία του Μπάουντι και τους παρακολουθεί γοητευμένος να χορεύουν χαρούμενοι στους ίδιους ρυθμούς που το έκαναν για αναρίθμητα χρόνια… Έχει στο στόμα τα θρυλικά μπαμπάκια και υποδύεται τον δον Κορλεόνε στο Νονό του Κόπολα… χαϊδεύει το ιδρωμένο ξυρισμένο του κρανίο, ημιφωτισμένος, συνταγματάρχης Κουρτζ, χωμένος στη ζούγκλα της Καμπότζης, στα έγκατα της κόλασης και αναλύει τη φρίκη και τον τρόμο στην μεγαλειώδη Αποκάλυψη Τώρα…
Ό,τι κι αν έκανε ή δεν έκανε, όπως και αν χαμογελούσε ή περπατούσε, όποιος κι αν ήταν ή υποκρινόταν πως ήταν… όταν προσέξεις το παιδικό του χαμόγελο κι αυτή την λάμψη της αθανασίας στα μάτια, αισθάνεσαι ένα παράξενο ρίγος…
Γιατί η ψυχή είναι που σηκώνει το σώμα και το ανυψώνει… το σταυρωμένο σώμα, το παχύ, το παρατημένο, το κουρασμένο σώμα… Κείνο που λέμε ψυχή είναι που αγρυπνά και διαλάμπει κάποιες φορές τόσο πολύ, που ξεχειλίζει από τις λέξεις, τις συλλαβές, τους φθόγγους και δραπετεύει και χορεύει σαν ένα πανάλαφρο φτερό που, μπορείς, αν το προσπαθήσεις, να το δεις να ταξιδεύει ελεύθερο μαζί με χιλιάδες άλλα στο στερέωμα…
