Youth
Youth (2015)
Όλα όσα έχουμε είναι τα συναισθήματά μας…
Ο κινηματογράφος έχει ένα βασιλικό προνόμιο ανάμεσα στις τέχνες. Μπορεί την ίδια στιγμή το συμπαγές να το κάνει ροϊκό και το ροϊκό συμπαγές… μπορεί ταυτόχρονα το ασήμαντο να το μεγιστώνει και το σημαντικό να το φαιδροποιεί… αισθάνομαι πως καμιά άλλη αδελφή τέχνη δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό… και τούτο γιατί ο σκηνοθέτης δεν κατασκευάζει απλώς ένα σύμπαν εξ αρχής –όχι όμως εκ του μη όντος- αλλά γιατί μπορεί να ελίσσεται διαρκώς ανάμεσα στις έννοιες, τις σκιές, τα σχήματα, τις ελλείψεις και τις υπερβολές… το αν καταφέρνει τελικά να παραδώσει ένα ολοκληρωμένο μελέτημα ή ένα απλό σπάραγμα, τούτο επαφίεται στην κρίση του αποδέκτη προς αξιολόγησιν… το συναίσθημα ιχνεύεται όμως, μένει, εγκιβωτίζεται, αθανατίζεται…
Οι προικισμένοι ηθοποιοί μπορούν να υπερίπτανται των αδύναμων σεναρίων και να μορφώνουν νοητικές εποπτείες ανάγλυφες και ζωντανές… κι αυτό απολαμβάνει πιστεύω περισσότερο κανείς σε αυτό το δημιούργημα που παράλληλα τρέχει και σέρνεται κάποιες στιγμές με ρυθμό εκ των ενόντων καθώς η ανάσα των σπουδαίων ηθοποιών αποτελεί ρυθμό και παλμό και βλέμμα… τούτο κρατά περισσότερο κανείς… σπαράγματα από αλήθειες που λογχίζουν καθώς ξεχύνονται απ’την οθόνη και αιφνιδιάζουν, μουσική που υποβάλλει, ριπές από ομορφιά φυσική, τεχνητή, εξωτερική κι εσωτερική… δεν ξέρω αν το τελικό αποτέλεσμα είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να ήταν, το ταξίδι όμως άξιζε τον κόπο και η αίσθηση που μένει στο τέλος είναι καθαρσιακή… ένα γλυκόπικρο ποτό, ένα τσίμπημα και ένα χάδι… χαρμολύπη και κάτι από αλήθεια… κάτι από ζωή… κι αυτό δεν είναι λίγο…
