Salomé (2013)
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΥΣ… η ποίηση δεν χρειάζεται κανένα περιττό στολίδι, ούτε καν τα περιγράμματα στις τυπωμένες σελίδες… πόσω μάλλον χορούς και φονικά και κεφαλές επί πίνακι… όμως αυτό εδώ είναι το έργο μιας μεγαλοφυΐας, όπως ήταν ο Ουάιλντ… η Σαλώμη μέσα στην αιώνια πρόστυχη, φρικαλέα ομορφιά της, στα ματωμένα πέπλα της, με το βλέμμα του ‘Γιοχανάν’ να την ελέγχει και να την ρουφά ‘σαν τις σπηλιές της Αιγύπτου γεμάτες από δράκους’… Είδα την ταινία-θεατρική παράσταση από περιέργεια περισσότερο… δεν πέταξα το χρόνο μου στα σκουπίδια… Ο φίλος μας ο γερο-Πατσίνο δίνει μια παράξενη ερμηνεία με αλλοιωμένη φωνή και ένα πένθιμο συριγμό κάποιες στιγμές… δεν το κρύβω ότι δεν με ενδιαφέρει, δεν με ενοχλεί, ας κάνει ό,τι του αρέσει… αυτός ο μικρόσωμος γίγαντας, αρκεί να μπει στη σκηνή για να γεμίσει το σύμπαν από… την προσμονή να τον ακούσεις να πει κάτι με την ιδιότυπη προφορά του… να κοιτάξει κάτι με το γεμάτο μελαγχολική λαγνεία κι όμως, παιδιάστικο βλέμμα του… η Τζέσικα Τσάστεϊν, δεν είναι κακή αλλά το φορτίο μάλλον είναι πιο μεγάλο απ’τους ώμους που το σήκωσαν… κάποιες στιγμές σε πάει εκεί που ίσως ονειρεύτηκε ο Ουάιλντ… ο ‘Γιοχανάν’, Ιωάννης, Κέβιν Άντερσον, θα έλεγα ευχαρίστως επαρκής, δεν με ξεσήκωσε αλλά οι λέξεις του συγγραφέα δεν πήγαν χαράμι απ’τα χείλη του… Είναι και η σκηνοθεσία του Πατσίνο… εντάξει, τα κατάφερε… αλλά αν δεν ήταν ο κοντυλοφόρος του φοβερού Ουάιλντ όλα αυτά θα έμοιαζαν κοινότοπα, πληκτικά… κι αν γνωρίζεις πολύ καλά την αγγλική, κλείνεις τα μάτια και ακούς (το κάνεις κι ας μην τη γνωρίζεις τόσο καλά τελικά) … το θέατρο είναι λόγος και τον λόγο τον ακούς πρώτα κι ύστερα τον ‘βλέπεις’… έτσι δεν είναι;
