El ciudadano ilustre

El ciudadano ilustre [Ο επιφανής πολίτης] (2016)

[κάποιες σκέψεις για τις ‘επιφανείς’ αθλιότητες του ανθρωπάκου μέσα μας]

Η επιτυχία δεν αντέχεται. Δεν συγχωρείται. Δεν μεταβολίζεται. Εξαλλάσσεται σε καρκινικό κύτταρο στο πνεύμα και δηλητηριάζει όλο το είναι. Ο άνθρωπος που ξεχωρίζει λατρεύεται και είναι… μισητός. Βραβεύεται και είναι… ‘τέρας’. Όχι γιατί είναι ‘καλύτερός’ μας. Αλλά γιατί θα μας υπενθυμίζει στον αιώνα τη σμικρότητά μας, την ‘επαρχία’ μέσα μας. Το δυσχωρικό μας γίγνεσθαι, το ελεεινό μας βλέμμα. Κι αυτό δεν θέλουμε άλλος να μας το παροξύνει, να το ελέγχει, να το δεικνύει. Το κάνουμε μια χαρά και μόνοι μας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός που τόλμησε να διακριθεί, να ξεχωρίσει, να σηκώσει ανάστημα, είναι… ήταν κάποτε κάποιος από εμάς. Ισοϋψής, ομότυχος, ομότακτος. Και τώρα; Τώρα ανασαίνει κάποιον άλλο αέρα, έχει ευρύτητα, έχει διαστάσεις, έχει βάθος. Και το βάθος δεν συγχωρείται. Το βάθος και η βαρύτητα.

Και αν τολμήσει κάποτε να επιστρέψει στο γενέθλιο τόπο του για να τον χρίσουμε ‘επιφανή πολίτη’, να ξέρει ότι δεν θα περάσει καλά. Οι παλιοί του γνώριμοι, τα παλιά του λάθη, τα φαντάσματα του χθες του ετοιμάζουν ωραιότατη υποδοχή. Μαζί με τις διαλέξεις και τους λόγους, έχει να δώσει και… λόγο… ας κοπιάσει το λοιπόν… τον περιμένουμε…