La corrispondenza
La corrispondenza (2016)
Συγνώμη αν ακουστώ ‘κακός’, σκληρός ή κάτι πλησίον αλλά αν δεν επρόκειτο για τον Τζέρμι Άιρονς, λιγότερο για τον Τζ. Τορνατόρε και διόλου για την Όλγα Κιριλένκο, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το συγκεκριμένο δημιούργημα φάρσα και παίγνιο της κακιάς ώρας… ένα τεράστιο ΕΓΩ που θέλει να τα καταπιεί όλα και να αφήσει ανεξίτηλο το ίχνος του για μια μαρτυρική αιωνιότητα, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι φορέας αγάπης… Λέμε «σ’αγαπώ» και νομίζουμε ότι ξεπλένονται και καθαγιάζονται όλα… έχουμε την καραμέλα της αγάπης στο στόμα έτοιμη για κάθε χρήση… χλωμή σκιά αγάπης… είναι το άπληστο αυτό ΕΓΩ που πασχίζει να υπάρξει εις τον αιώνα… όχι μόνο να υπάρξει… να κυριαρχήσει, να εκταθεί σαν ιμπεριαλιστής δυνάστης, να ρουφήξει τον άλλο, να τον καταναλώσει… και ό,τι αφορά τον άλλο… το χρόνο του, τη σκέψη του, το χαμόγελό του… ως και τη σκιά του… Η δράση αυτού του ελεεινού ΕΓΩ ακόμη και στην ποιητικο-ρομαντική της διάσταση σε καμιά περίπτωση δεν δέχομαι ότι αποτελεί φορέα και περιοχή της αγάπης κ. Τορνατόρε… είναι η θορυβώδης, αρπακτική, βαμπιρική και ανθρωποφαγική εκδήλωση της εγκατιαίας ανάγκης του ανθρώπου να πατήσει επί πτωμάτων, να δηώσει τα πάντα, να αιωνιστεί…, γνωστή βεβαιότατα ανά τις χιλιετίες… βαφτισμένη μεν με διάφορα ονόματα αλλά το ίδιο κάνει…
Λυπούμαι για τον αγαπημένο και εκλεκτό Τ. Άιρονς που προσπάθησε αλλά απέτυχε να παρουσιάσει τα πράγματα με έναν ‘άλλο’ τρόπο (υπήρξαν στιγμές που… σκαρφάλωνε στην οθόνη η φωνάσκουσα αμηχανία του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ιδιαιτέρως στην αρχή με τα εμετικά σαλιαρίσματα που ολίγον ακόμη και θα καθιστούσαν την οθόνη τωόντι υγρών κρυστάλλων!) ενώ η μις Κιριλένκο (την οποία είχα εκτιμήσει ομολογώ στο To The Wonder) ασήμαντη και… ξεκούρδιστη, ασύμβατη με το ρόλο, αταίριαστη, αιωρείται πάνω από το χάος και εν τέλει με ένα χαζοχαρούμενο προσποιητό χαμόγελο στο πρόσωπό της κάνει θεαματική… υποκριτική βουτιά σ’αυτό…
Και λίγα έγραψα…
