The Mule (2018)

Clint Eastwood δεν φοβήθηκε ποτέ το χρόνο. Δεν πτοήθηκε ποτέ από τη φθορά, τις ρυτίδες, την βιολογική γήρανση. Δεν υπάρχει στις ταινίες του καμιά προσπάθεια απόδρασης από το τέλος, το πέρας, το αναπόδραστο… υπάρχει μια όμορφη και παιγνιώδης ακόμη συμφιλίωση με το ‘τέρας’… καμιά δοξολογία της νεότητας αλλά και καμιά αντίρροπη τάση προς το θάνατο… ο Κλιντ ήταν πάντοτε συμβατός με την ηλικία του. Συμβατός και συμβιβασμένος. Αλλά όχι ηττημένος.

Εκείνο που προσωπικά εκτιμούσα πάντα στον Ίστγουντ ήταν ότι δεν θέλησε ποτέ να ‘κάτσει’ πάνω στις δάφνες των μεγάλων, παγκόσμιων επιτυχιών του και να παριστάνει, για παράδειγμα, τον γερο-Ντέρτι Χάρι στα 80 ή στα 90 του… θα μπορούσε… άλλοι το έχουν κάνει και ανέβηκαν στα γεράματα στα ρινγκ να ανταλλάσσουν γροθιές με τριαντάρηδες. Ούτε καταδέχθηκε ποτέ τα ατελείωτα ‘σίκουελς’ ταινιών που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν την επιτυχία στο διηνεκές εντελώς ξεκούραστα. Άλλος στη θέση του θα καβαλούσε τα άλογα και θα γυρνούσε το ‘Για μια χούφτα δολάρια Νο 125’… σίγουρα λεφτά… γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μην έχει αγαπήσει εκείνες τις ταινίες και να μην δίψασε για κάποια ‘συνέχεια’. Τιμώ και σέβομαι τον ηθοποιό Ίστγουντ που αναζήτησε πάντοτε νέες εμπειρίες και τον σκηνοθέτη Ίστγουντ που πειραματίστηκε, αναζήτησε, ρίσκαρε και πέτυχε.

Ο Κλιντ είναι ένας από τους τελευταίους δεινόσαυρους του σινεμά. Χαίρει του σεβασμού και της λατρείας εκατομμυρίων ανθρώπων ανά την υφήλιο. Είναι στην ίδια ‘στρατόσφαιρα’ με τον Πατσίνο ή κάπου εκεί. Και δεν έχει καμιά σημασία ούτε τι ρόλο παίζει, αν δείχνει κουρασμένος ή αν θα έπρεπε να αποσυρθεί πια ‘για να πεθάνει ήσυχος’. Μερικοί άνθρωποι απλά έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το μεγάλο προνόμιο να είναι ‘ανήσυχοι’ και δημιουργικοί μέχρις εσχάτων…

Κι όταν έρθει η ώρα τους να εκδημήσουν, εχθροί και φίλοι θα σιγήσουν, θα βγάλουν το καπέλο, θα σκύψουν ευλαβικά και θα τους ευχαριστήσουν για όσες αμέτρητες ώρες δράσης, γέλιου, χαράς, απόδρασης και ταξιδιού προσέφεραν σε γενιές και γενιές.

Κι αυτά είναι τα ιερά και όσια της ζωής ενός καλλιτέχνη, ενός εξερευνητή, ενός ταξιδιώτη… δεν είναι μονάχα το δικό του, προσωπικό ταξίδι μα και τα μονοπάτια που άνοιξε, οι δρόμοι που ανακάλυψε, οι ιστορίες που αφηγήθηκε… κι έτσι περνάει στην αθανασία…