El fotógrafo de Mauthausen (2018)

 όσες φορές πρέπει να φυσήξει στον ιδιότοπό σου ο μολυσμένος αέρας για να αισθανθείς λερός; Την πρώτη είπες,  αιφνιδιάστηκες, τη δεύτερη σιχάθηκες, την τρίτη ακούμπησες την ψυχή σου στη σάρκα… για να δραπετεύσεις… αλλά δεν μπορείς να δραπετεύσεις… υπάρχει η περίφραξη, το ενθαδικό σου φρόνημα την αγνοεί, υπάρχει η ντροπή, ο ουράνιος θόλος της συνείδησής σου είναι απέραντος, υπάρχει ο χρόνος, το βδέλυγμα του ανθρώπινου μίσους είναι ανώλεθρο…

υπάρχεις εσύ…

υπάρχεις;

όταν μπαίνεις μέσα στα έγκατα του πόνου υπάρχεις… εκεί η αγνωσία δεν σε προστατεύει, η αμεριμνησία δεν σε ενθυλακώνει, το ουρλιαχτό δεν σε λυτρώνει… γιατί εκεί συναντάς ξανά και ξανά, κάθε φορά… τον εαυτό σου… με μια φτηνή, βρόμικη ριγέ ρόμπα, έναν αριθμό ραμμένο στο πέτο, ένα ξυρισμένο κεφάλι κολλημένο στο σώμα και ένα βλέμμα που σε ρωτά διαρκώς…

υπάρχεις;

όταν βγαίνεις απ’τα έγκατα του ανθρώπου αλώβητος… όχι, δεν υπάρχεις… είσαι κάποιος άλλος… κάτι άλλο…

αυτό του απαντάς… και έχεις τα θάρρητά σου στο χώμα… αν γεννηθείς ξανά να θυμάσαι… αν γεννηθείς ξανά να είσαι… αν γεννηθείς ξανά να τολμήσεις να υπάρξεις…