Killing season
Killing Season (2013)… Δυο γέροι στην ίδια καλύβα!
Ίσως να είναι υπερβολικά σκληρό αυτό αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι και αληθινό. Πώς να το κάνουμε, έχουμε μεγαλώσει με τους συγκεκριμένους σταρ και δεν μπορεί ο πανδαμάτωρ να είναι αμείλικτος μόνο με μας… η αλήθεια επίσης είναι πως εάν αγαπά κανείς έναν πρωταγωνιστή δεν χάνει την ευκαιρία να τον δει σε οποιαδήποτε ταινία… ακόμη κι αν υποψιάζεται ότι θα… στενοχωρηθεί κάπως. Ακόμη κι αν έχει την εσωτερική βεβαιότητα ότι αυτό που θα δει ίσως να γκρεμίσει ένα μέρος από το οικοδόμημα του μύθου του.
Κάποιοι λένε – και γράφουν στα σάιτς και τα μπλογκς – ότι ο Ντε Νίρο ειδικά θα πρέπει να το πάρει απόφαση και να περιοριστεί σε κάποιες ταινίες… γραφείου. Αρκετά, λένε, ως εδώ… δεν κάνει πια για άλλες… επικίνδυνες αποστολές και ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Μπορεί κάλλιστα να προσφέρει με τη γοητεία του και την παρουσία του από άλλες πλευρές, άλλους ρόλους.
Προσωπικά διαφωνώ, εν μέρει τουλάχιστον. Διότι ηθοποιοί όπως ο Ντε Νίρο ξέρουν πώς να διαχειριστούν ό,τι αφορά και τα εκφραστικά τους μέσα και πρώτιστα το σώμα τους. Δεν είναι ένα ανόητο παιδαρέλι να πιστεύει ότι μπορεί να παραβγεί στις action movies τους νεότερους αλλά επίσης δεν υπάρχει λόγος να αποδεχθεί ότι… πέθανε και να ανοίξει ένα λάκκο να χωθεί μέσα. Παρότι ο Τραβόλτα είναι λίγο πιο νέος ηλικιακά, πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για κείνον. Αυτό λοιπόν το ‘δυο γέροι στην ίδια καλύβα’ δεν έχει να κάνει με κάποια μομφή, είναι απλά μια πραγματικότητα. Το θέμα είναι άξιζε αυτή η συνύπαρξη; Είχε λόγο και σκοπό; Και τον εξεπλήρωσε αυτό τον σκοπό;
That is the question!
Το στόρι είναι απλό και μάλλον πρωτογενώς ‘πιασάρικο’. Ένας συνταγματάρχης εν αποστρατεία και σε εθελούσια απομόνωση μάλιστα, μακριά από παιδιά, πολιτισμό και οτιδήποτε θυμίζει την κοινωνία και ‘τα καλά’ της και ένας επιζήσας πρώην στρατιώτης του Σερβικού στρατού που ανήκε μάλιστα σε ένα ειδικό τάγμα εκτελεστών, ξανασυναντιούνται μετά από 18 χρόνια. Προφανώς δεν συναντιούνται σε κάποια κοινωνική εκδήλωση ούτε για τσάι σε κάποια… ποιητική βραδιά. Ο Σέρβος, αδίστακτος μαχητής (Εμίλ Κόβατς - Τραβόλτα), επιστρέφει για να εκδικηθεί τον αμερικανό αναχωρητή, πρώην συνταγματάρχη των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στον αιματηρό πόλεμο της Βοσνίας (Μπέντζαμιν Φόρντ – Ντε Νίρο). Από μόνη της η ιδέα είναι αρκετή για να εξάψει τη φαντασία, να αναστατώσει, να ετοιμάσει για ένα φοβερό μακελειό ανάμεσα στους δυο. Και είναι πλέον καθαρά θέμα σκηνοθετικής άποψης και ερμηνευτικής των βετεράνων ηθοποιών για να αποδοθεί αυτό το ‘συναπάντημα’ με τις ανάλογες κορυφώσεις.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως το αποτέλεσμα είναι, τελικά, κατώτερο του αναμενομένου, ή μάλλον, για να είμαι περισσότερο ακριβής, αντίστοιχο του… αναμενομένου. Διότι η κόπωση των δυο ηθοποιών και η φθορά του χρόνου στα κύτταρα μπορεί να μην είναι τόσο εμφανής και να αντισταθμίζεται από την εμπειρία και την άνεσή τους να ενσαρκώνουν πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, εδώ όμως κάποια στιγμή ‘φρενάρει’ τη δράση, την καθηλώνει σε προβλέψιμους δρόμους, οδηγεί εν τέλει στην κοινοτοπία και το ‘επίπεδο’ φίνις. Η ταινία έχει καλές προθέσεις, εξαιρετική φωτογραφία, μουσική του Christopher Young, ξεκινάει μάλλον ελπιδοφόρα –αν και η προφορά του ‘Σέρβου’ Τραβόλτα είναι μάλλον κωμική μέχρι να τη συνηθίσεις – αλλά στην εξέλιξή της αισθάνεσαι ότι ξέρεις πώς θα αναπτυχθεί, πώς θα ‘κορυφωθεί’ και το χειρότερο… πώς θα ολοκληρωθεί.
Τώρα, αν επρόκειτο για μια ‘καθαρή’ ταινία δράσης, θα έλεγε κανείς πως είναι μια μεγάλη αποτυχία και χωρίς δεύτερη συζήτηση. Αν επρόκειτο για μια ταινία ερμηνειών και ρόλων και κειμένου… τότε πάλι θα μιλούσαμε για μια μισοτελειωμένη δουλειά. Το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες και οι ατάκες δεν έχουν ούτε πρωτοτυπία, ούτε ιδιαίτερη δύναμη, ούτε δημιουργούν κάποια αφορμή στοχασμού. Ό,τι κάνουν, το κάνουν οι δυο ηθοποιοί που έχουν και το ειδικό βάρος και το ‘βλέμμα’ και την ‘ανάσα’ για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα.
Επειδή όμως πρόκειται για μια… ανάμικτη κατάσταση, λίγο και από τα δυο, θα λέγαμε ότι η ταινία βλέπεται αν και γρήγορα ξεχνιέται.
Βέβαια, όπως και να το κάνουμε, όσοι είμαστε από 40 και άνω και έχουμε όλα εκείνα τα κινηματογραφικά βιώματα ανεξίτηλα μέσα μας από ηθοποιούς και δημιουργούς που δοξάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες – και έγραψαν και την ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου – τα συγχωρούμε όλα και πολύ λίγο μας νοιάζει τελικά αν θα μείνουμε ενθουσιασμένοι από την τάδε ή τη δείνα ταινία που πρωταγωνιστούν οι πολύ μεγάλοι του παγκόσμιου σινεμά. Υπάρχει ένα στοιχείο βαθιάς συγκίνησης και μόνο να βλέπεις τον Ντε Νίρο και τον Τραβόλτα να τα πίνουν μπροστά σε ένα τζάκι, πίνοντας, γελώντας και εξιστορώντας, συζητώντας για οτιδήποτε και πάνω απ’όλα, μένοντας εκεί, όρθιοι, στις επάλξεις και διδάσκοντας τους νεότερους με το ανάστημα και το φρόνημά τους.
Killing season… αλλά όχι γι’αυτούς… όχι ακόμα!