Der Fall Collini
Der Fall Collini (2019)
Καμιά φορά η απόδοση ‘δικαιοσύνης’ μπορεί να ηχεί ως ένας ειρωνικός φλοίσβος σε μια ρυπαρή αμμουδιά ενοχών, διαπλοκών και σκοτεινών συμφερόντων. Τίποτε πρωτότυπο ως εδώ. Επίσης η σύγκρουση του σήμερα με το χθες ανακαλεί πάντα και επιστρατεύει αυτό ακριβώς που επικαλείται: δικαιοσύνη. Είτε αυτή είναι ‘του δρόμου’, είτε είναι ‘αυτοπαθής’, είτε στις αίθουσες των δικαστηρίων. Καλά ως εδώ. Όμως η αναζήτηση της αλήθειας και το η διερεύνηση της ανθρώπινης συνθήκης –γιατί τελικά όλες οι ταινίες και όλα τα βιβλία και ό,τι αφορά την τέχνη και την ποίηση γύρω από αυτή στρέφονται- πάντα έχουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον γιατί θέλουμε δεν θέλουμε, μας αφορά. Όλους. Γιατί μέσα στην ανθρώπινη συνθήκη διεξάγονται όλα. Μπορεί όλο τούτο να μην εκδηλώνεται πάντα, άλλες φορές ευτυχώς που δεν εκδηλώνεται, ή να παραμορφώνεται καθώς εξωτερικεύεται εκφρασιακά, όμως το αναγνωρίζουμε όπως αναγνωρίζουμε κάποια μουσική που ακούσαμε έστω κακόηχα στα παιδικά μας χρόνια, ένα μισοτελειωμένο ποίημα, μια σκηνή από ταινία που ανακαλεί όλη την ταινία.
Δεν είμαστε μονάχα δημιουργοί της συνθήκης αλλά και δέσμιοί της.
Και όταν η αναζήτηση της αλήθειας επιχειρείται από τους Γερμανούς στο ίδιο το παρελθόν τους, με το σύστημα και τις αξίες να δοκιμάζονται σε κάθε στροφή και κάθε γύρο και με το αλαζονικό και υπεροπτικό βλέμμα να έχει δώσει τη θέση του σε εκείνο του αναστοχασμού και της σιγής που κρύβει ένα σύμπαν, τότε, ναι, λέω πως αξίζει ο κόπος να ενδώσω στη βύθιση… και δεν βγαίνω χαμένος…
