El Faro de las Orcas (2016)

ΤΟΥΤΗ Η ΤΑΙΝΙΑ μοιάζει με τραγούδι. Όχι μελαγχολική μπαλάντα και δακρύβρεχτη αλλά ένα ωραίο, λυρικό άσμα της ζωής. Κι έχει την ομορφιά της επαφής, αυτής που ξεκλειδώνει πόρτες, θεραπεύει και αποκαθιστά ισορροπίες. Τούτη η ωραία αργεντίνικη ταινία μιλά για το μέγα μυστήριο που είμαστε εμείς, όλοι μας, για το απέραντο σύμπαν που περιέχουμε, για την ομορφιά της απλότητας, της λιτότητας, της αφαίρεσης. Αυτή η ωραία ταινία -που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία- πραγματεύεται το μέγα αίνιγμα που είναι το απρόσιτο και μαζί πιο προσιτό από όλα: η ανθρώπινη ψυχή. Το ανεξερεύνητο και αχαρτογράφητο στερέωμα που είναι η ψυχή. Ότι ο μικρός Τριστάν είναι αυτιστικός είναι απλά η αφορμή για να εκδιπλωθεί η αφήγηση, για να γίνει πιο οικείο ένα υπέροχο μυστήριο που ήταν, είναι και θα είναι η ίδια η ζωή σε κάθε της μορφή. Και καταφέρνει η ταινία να αποδώσει εύγλωττα και άκοπα ότι η επαφή με το αληθές θεραπεύει. Η επαφή με την ιερότητα κάθε ύπαρξης, η άδολη, καθαρή και πρωτογενής επαφή με οποιοδήποτε πλάσμα, θαυματουργεί. Το γιατί δεν το ξέρουμε, το ερευνούμε, το ψαύουμε, πασχίζουμε να το κατανοήσουμε αλλά στην ουσία βαδίζουμε με μικρούς φακούς σε μια ολοσκότεινη αίθουσα τεραστίων διαστάσεων… ας πούμε στο αχανές…

Η ομορφιά αυτής της ταινίας δεν είναι μονάχα το μαγικό ανάγλυφο της Παταγονίας που σου κόβει την ανάσα ή τα ίδια τα μεγαλειώδη αυτά πλάσματα, οι όρκες, είναι όλο αυτό που αισθάνεσαι να σε συνδέει μυστικά και ανομολόγητα με τις αρχαιώνιες ρίζες της Ύπαρξης, της Δημιουργίας, του Είναι. Και δίχως να γίνεται μελό, η αφήγηση τρυπώνει μέσα στον θεατή που παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας αλλά περισσότερο αισθάνεται, βιώνει και απολαμβάνει μια διάσταση άλλη, μια άλλη πραγματικότητα που οι δονήσεις της είναι καθαρές και αμόλυντες, είναι ζωντανές, ολοζώντανες όπως στην πρωταυγή της δημιουργίας του κόσμου.