The Humbling

The Humbling (2014)

Δυο λόγια μόνο… όχι ως κριτική ή απόπειρα κριτικής… αλίμονο… μια αντίδραση περισσότερο… όσο έβλεπα αυτή την ταινία-ταλαιπωρία με τον πολύ μεγάλο Αλ, σκεφτόμουν… για ποιο λόγο γυρίζονται αυτές οι ταινίες; Και ειδικά αυτή η ταινία; Υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος; Για έναν στα 75 πια τόσο σπουδαίο ηθοποιό που πασχίζει να ‘σώσει’ ένα ανύπαρκτο σενάριο, χωρίς βοήθειες, χωρίς αρχή και τέλος… Ο Πατσίνο και οι άλλοι… απλά βλέπεις τον Αλ… αν τον αγαπάς εύχεσαι να μην τον έβλεπες σε κάτι τέτοιο αλλά κι απ’την άλλη, επειδή ακριβώς είναι ο Αλ Πατσίνο, ας είναι ό,τι θέλει… εκείνος το μικρό θα το κάνει μεγάλο, το μεγάλο ύψιστο… ας μιλάει μόνο, ας βολοδέρνει, ας βήχει, ας κοιμάται, ας σέρνεται, ας ανασαίνει απλά… κι ας μην σου μένει στο τέλος σχεδόν τίποτε γιατί δεν υπήρχε τίποτα να σου μείνει… εκτός ίσως από αυτό το βλέμμα… αυτό δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει ως το τέλος… το παράξενο, φιλοπερίεργο, παιχνιδιάρικο, παιδιάστικο και μαζί βαθύ ζεστό και ερωτικό βλέμμα μιας ξεχωριστής ψυχής…