Ο Δούκας της Βουργουνδίας

 

 

 

Πολύ λίγα λόγια για ένα αληθινό διαμάντι… όσο την παρακολουθούσα τόσο σκεφτόμουν ότι πρόκειται για μια υποδειγματική ταινία… αυτή είναι η λέξη… αν υποτεθεί ότι την παρέδιδε κάποιος ως άσκηση θα άξιζε έναν έπαινο μαζί με το ‘άριστα 10’. Διότι ο σκηνοθέτης το αποτολμά και… κλείνει σε ένα γυναικείο σύμπαν μια ολοκληρωμένη σχέση που δεν αφήνει καμιά εκκρεμότητα… όσο οξυγόνο υπάρχει στο δωμάτιο, αυτό θα καταναλωθεί… όσο φως μπαίνει απ’τα ψηλά παράθυρα, μ’αυτό θα φωτιστεί το κάθε τι… όσες λέξεις γεννιούνται από δυο εραστές, μ’αυτή τη γλώσσα θα μιλήσουν… μπορεί το kinky στοιχείο αρχικά να εξάπτει αλλά η ταινία δεν σου επιτρέπει να την φτωχύνεις με εύκολες κατηγοριοποιήσεις… και δεν θέλει να σου στερήσει αυτό που σου λείπει τόσο πολύ από μια κινηματογραφική απόλαυση… το στοίχημα της πνευματικής και σαρκικής διέγερσης… αυτό που νομίζεις ότι κέρδισες αλλά ήδη έχεις χάσει… τα λεπιδόπτερα και οι μεταμορφώσεις τους, το σέβεντις υλικό και το εργόχειρο της σχέσης με την έντονη διαφορά δυναμικού έχουν ένα ποιητικό συνεχές και αυτό το νιώθεις από τα πρώτα λεπτά… εδώ θα βυθιστείς, θα αφεθείς, θα ζήσεις τη ροή, θα πλεύσεις… αν επρόκειτο απλά για μια σύνθεση εργαστηρίου θα έλεγα πως ο σφυγμός είναι ασταθής και έχουμε αρρυθμίες… είναι μια ματιά από έξω προς τα μέσα με πλήρη περιφρόνηση όμως όχι του εξωτερικού αλλά του ‘εκτός’… στο κάτω κάτω, αν η ευτυχία δυο εραστών ιδρύεται κάθε μέρα με τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς να ανατρέπονται απλώς για να έρθουν νέα στη θέση τους, ποιος ενοχλείται; Ούτε καν η περίφημη μικροαστική ηθική μας...