Hostiles

Γεμίζει η οθόνη με την παρουσία και μόνο του Κρίστιαν Μπέιλ. Και την ίδια στιγμή συνειδητοποιείς –για πολλοστή φορά αλλά το βίωμα έχει τη μοναδικότητα της αυταξίας του- ότι μεγάλο θα πει να λείπει το περιττό. Μεγάλο θα πει απουσία όλων των άλλων. Σπουδαίο και μείζον θα πει πως δεν έχεις ανάγκη από δάνειες ύλες, τεχνολογικές πατερίτσες, αντηρίδες του φαντασιακού… δεν έχεις ανάγκη καν της ηχητικής σήμανσης, της μουσικής υποβολής… ο άνθρωπος, το σύμπαν που είναι ο κάθε άνθρωπος φτάνει και περισσεύει… τι σημασία έχει το σενάριο, οι ατάκες, η ροή της αφήγησης… που εδώ είναι όλα κεντημένα με προσοχή και ευθύνη… σημασία έχει πως τούτο το ανάγλυφο δραπετεύει από την οθόνη και διεκδικεί το χώρο του μέσα σου… τέχνη είναι λέω, η αφαίρεση όλων των οπλισμών, των θωρακίσεων, των αμυνών μας… η ακινησία, η σιωπή, η αυτοθέλητη και αυτοπροαίρετη εγκατάλειψη όλων μέσα σου σε εκείνο που θέλεις να σε πλημμυρίσει… έστω για λίγο, έστω για κάποιες στιγμές… ένα καθαρόαιμο ερωτικό γεγονός… ένα αυθεντικό ερωτικό γεγονός…

Κι άλλα λόγια δεν χρειαζονται. Όλα τα υπόλοιπα που ο σάρκινος οφθαλμός ‘σκανάρει’ θα λησμονηθούν… ο πλούτος είναι όσα θα απομείνουν…