Κάτω απ’το Δέρμα του Λύκου (2017)
Η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΥΤΉ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Samu Fuentes είτε το θέλεις είτε όχι σε βάζει σε μια σειρά από σκέψεις, όπως κάθε ταινία που σέβεται εαυτήν θεωρουμένη ως έργο τέχνης. Και οι σκέψεις αυτές, δια της καταλλήλου επεξεργασίας μπορεί να σε οδηγήσουν και σε κάποιο στοχασμό για τον άνθρωπο, τη σχέση του με τη φύση, τους άλλους, τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι μια παράθεση από δυνατές εικόνες που εναλλάσσονται η μια την άλλη σχεδόν χωρίς να μιλά κανείς γιατί δεν χρειάζεται να μιλήσει. Και ο πολύ καλός Mario Casas που πρωταγωνιστεί ομιλεί ελάχιστα και για τα χρειώδη. Κι όμως όλα όσα διαδραματίζονται είναι εύγλωττα και θορυβώδη ακόμη! Όσο θορυβώδης είναι η μοναξιά του ανθρώπου που πασχίζει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον να επιβιώσει. Και όσο θορυβώδης και ενοχλητική είναι η απειλή που τον σκεπάζει για το μέλλον του.
Ο μοναχικός κυνηγός της ταινίας δεν είναι σκληρός και κτηνώδης όπως ίσως μπορεί εύκολα και βιαστικά να θεωρήσει κανείς από τα γεγονότα που σχετίζονται με την πρώτη του γυναίκα που πεθαίνει και με τη συμπεριφορά του απέναντι στον πεθερό του. Είναι αυτό που βιωνόταν κάποτε ως γάμος δυο ανθρώπων δίχως έρωτα και δίχως ρομάντσα. Ήταν μια καθαρή συναλλαγή, απάνθρωπη ίσως και ελεεινή αλλά όχι ασυνήθιστη επί χιλιάδες χρόνια. Ο τρόπος που φέρεται στα ζώα ο κυνηγός μας δείχνει πως έχει τρυφερότητα και την εκδηλώνει και προς την πρώτη και προς τη δεύτερη κυρίως συζυγό του. Μπορεί να μας φαίνονται αδιανόητα σήμερα όλα αυτά τα ‘πριμιτίφ’ που αφορούν το νιόπαντρο ζευγάρι, η απουσία επικοινωνίας, η σιωπή, η σεξουαλική πράξη που αφορά μόνο στην εκτόνωση του αρσενικού με όχημα ένα θηλυκό που αηδιάζει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι απείχαν από κάθε εκδήλωση τρυφερότητας. Είναι όμως μια πολύ σκληρή ζωή, άγρια, αμείλικτη και δεν συγχωρεί την παραμικρή χαλαρότητα. Και δεν χωρά την ελάχιστη ανάπαυση. Είναι ένας βίος αβίωτος, άχαρος, ανηδονικός και όλο τούτο σε οδηγεί κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στη σκέψη του θανάτου ως λυτρωτή.
Να λοιπόν που, το αναμέναμε βέβαια, ο στοχασμός μας οδηγεί στο θάνατο. Κι όχι με τη φιλοσοφική του αίγλη και αχλή αλλά με την απλή, διάφανη και καθάρια λειτουργία του. Ο θάνατος που δεν είναι τίποτε άλλο από το πέρας μιας διαδρομής που είχε ελάχιστες χαρές και ατελείωτο πόνο και βάσανα.
Η θαυμάσια κινηματογράφηση με την υπέροχη φωτογραφία και την υποβλητική μουσική, οι ωραίες ερμηνείες και των Irene Escolar και Ruth Díaz παίζουν αποφασιστικό ρόλο στο να χαρακτηρίσουμε την ταινία ως ένα διαμάντι που αξίζει να απολαύσει κανείς.
