American Primeval (2025)
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΙΑΤΗΡΩ ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ μου για το αν είναι απαραίτητο όλο αυτό το… φεστιβάλ βίας και κτηνωδίας, ωμότητας και σπλάτερ για να αποδοθούν με πιστότητα και ενάργεια, με καθαρότητα και διαύγεια όλα όσα θέλει να αφηγηθεί ο σκηνοθέτης της οιαδήποτε ταινίας και μάλιστα ο καλός σκηνοθέτης μιας πολύ καλής μίνι σειράς. Σέβομαι και αυτή την σχολή έκφρασης που επιδιώκει με έναν γυμνό νατουραλισμό και απόλυτο εκφρασιακό ρεαλισμό να σοκάρει και να καθηλώσει τον ψυλλιασμένο έτσι κι αλλιώς σύγχρονο αποδέκτη. Ιδιαίτερα τη σέβομαι μάλιστα όταν έχουμε να κάνουμε με έναν έτσι κι αλλιώς άγριο κόσμο όπου η βία, η εξαπάτηση, η διπροσωπία και η ακρότητα σε κάθε σαδιστική εκδήλωση ήταν καθημερινότητα και μάλιστα δεν προκαλούσε καμιά εξαιρετική αντίδραση ή αποτροπιασμό. Η περίφημη ‘κατάκτηση της Δύσης’ που κάποτε είχε γίνει καραμέλα σε λαϊκά αναγνώσματα και θεάματα δεν ήταν τελικά τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από ωμή και καθαρή βία. Η κατίσχυση του ισχυρού και όχι του δίκαιου. Η επιβολή της τάξης του πιο δυνατού και όχι του πιο λογικού ή τίμιου. Και είναι γνωστό τοις πάσι βέβαια το πώς κατακτήθηκε τελικά αυτή η ‘άγρια Δύση’ από τους λευκούς σε βάρος των γηγενών Αμερικανών, των λεγόμενων και ‘Ινδιάνων’. Ποιοι ήταν τελικά οι ‘άγριοι’ και ποιοι οι… πεπολιτισμένοι;
Η ιστορία όχι μόνο ξαναγράφεται αλλά είναι και χρέος κάθε νέας γενιάς να απόσχει από συναισθηματισμούς και ηθικολογίες και να αναζητά την αλήθεια. Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα, ‘και ποια είναι η αλήθεια;’. Δεν είναι ο τόπος ή ο χρόνος και δεν είμαι αυτός που θα αποτολμήσει, ειδικά όταν συζητούμε μια τηλεοπτική σειρά, να απαντήσει σε ανάλογα ερωτήματα. Άλλωστε, μια καλή σειρά, προσεγμένη, καλογυρισμένη και φροντισμένη με πολύ καλές ερμηνείες όπως το American Primeval θέτει από μόνη της τα ερωτήματα και απομένει στον κάθε αποδέκτη το έργο να θελήσει να τα διερευνήσει. Ποια ερωτήματα; Το βασικότερο ίσως από όλα, τι είναι ο άνθρωπος, από τι είναι ‘φτιαγμένος’, τι τον συνέχει, τον συγκροτεί, πώς είναι δυνατόν να είναι την ίδια στιγμή ικανός για το μεγαλειώδες και το ποταπό, πώς γίνεται να ερωτεύεται και να μελαγχολεί και να ονειρεύεται και την ίδια στιγμή να είναι έτοιμος να εκμηδενίσει οτιδήποτε είναι εμπόδιο στο δρόμο του χωρίς έλεος; Όλα τούτα τα ερωτήματα και πολλά άλλα ‘συνοδά’ αυτών και παρόμοια τα θέτει πάντα ο καλός δημιουργός, ο ποιητής. Είτε πρόκειται για γραφή, για εικόνα, για φωτογραφία, για οιαδήποτε τέχνη.
Και σε κάθε γενιά και κάθε εποχή τα ίδια ερωτήματα απευθύνονται σε άλλους αποδέκτες. Και ο κύκλος αυτός δεν κλείνει ποτέ… ή μάλλον, κλείνει και ανοίγει ξανά… σε ένα άλλο επίπεδο. Ή σε πολλά επίπεδα.
Απομένει και διεκδικεί το χώρο της και η απόλαυση όμως. Και η συγκεκριμένη σειρά των 6 επεισοδιων την προσφέρει αφειδώλευτα. Και τούτο, εδώ που τα λέμε, λίγο δεν είναι.
