Alien : Romulus (2024)

Ε, ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! Γιατί η καλή μέρα απ’το πρωί φαίνεται και η καλή ταινία απότα πρώτα λεπτά. Κι όλα ήταν… στη θέση τους. Όπως τα αγαπήσαμε και τα λατρέψαμε και τα ζητάμεπάντα. Το μαγικό σύμπαν του H.R. Giger σε όλο του το μεγαλείο, η μουσική, τα τοπία, ως και τα ρούχα, τα υλικά, οι εσωτερικές διαρρυθμίσεις των διαστημοπλοίων, οι αναγκαίες συνδέσεις με το… ένδοξοπαρελθόν. Ο κος Fede Alvarez άξιος και πανάξιος δημιουργός ενός άρτιου… αλιενόκοσμου αλλά και οιεκλεκτοί συνεργάτες του, σεβάστηκαν το μύθο που δημιούργησε ο Ridley Scott και η Sigourney Weaver καιγενιές φανατικών φίλων όλων των ταινιών αγαπούν με πάθος και θα έλεγα… εξάρτηση! Γιατί, πώς νατο κάνουμε, ό,τι έχει να κάνει με Alien προκαλεί ρίγη. Στους μεμυημένους, αν μη τι άλλο. Και δεν είναικαι λίγοι.

Η ταινία -δίωρη και χορταστική- έχει άφθονες τις αρετές και ελάχιστα μειονεκτήματα. Το σενάριο είναι ενδιαφέρον -όχι κάτι το εντυπωσιακό- οι χαρακτήρες είναι καλοί, επαρκείς θα έλεγα -η δεσποινίς Cailee Spaeny ως Rain μια χαρά τα έβγαλε πέρα ενώ ο συνθετικός Άντυ (David Jonsson) ακόμα καλύτερα- και η δράση όχι απλά αμείωτη αλλά καταιγιστική και με αυξανόμενα επίπεδα αδρεναλίνης. Δεν λείπουν οι μικρο-εκπλήξεις όπως η εμφάνιση του θρυλικού Ας (Ian Holm) που σκόρπισε κάποια ραχιαία ρίγη. 

Δεν έχει νόημα η σχοινοτενής ανάλυση αφού αυτές τις ταινίες τις απολαμβάνεις και δεν τις… στοχάζεσαι. Ειδικά για τα ειδικά εφέ αξίζουν θερμά συγχαρητήρια εις τους αρμοδίους -αναρίθμητοι όσοι εργάστηκαν στα Visual Effects ειδικά, σε πιάνει ίλιγγος!- ενώ και το τέλος ίσως υπόσχεται κάτι για το μέλλον. Μακάρι, θα έλεγα διότι τέτοια διαμάντια συμβάλλουν στη συνέχιση και γονιμοποίηση του μύθου που ξεκίνησε το μακρινό 1979… και δεν λέει να τελειώσει!