Old People (2022)

ΕΑΝ ΣΤΑΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟ… τρομακτικό του πράγματος σίγουρα έχει αδικήσει την όλη προσπάθεια. Και η προσπάθεια είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη ή ενδιαφέρουσα. Είναι εξαιρετική. Μα ακόμη και ως μια ταινία τρόμου να την μετρήσει κανείς, πάλι χαμένος δεν θα είναι. Γιατί η ωραία αφήγηση και η μαστορική κινηματογράφηση μαζί με τις αληθινά ξεχωριστά… τρομακτικές μορφές των ηλικιωμένων που παρελαύνουν μπρος στον αμήχανο αρχικά θεατή, φιλοτεχνούν μια θαυμάσια ταινία αυθεντικού ‘ζομπιοειδούς’ τρόμου. Γιατί το βαθύτερο επίπεδο εδώ είναι ακριβώς αυτό και ο Andy Fetscher παίρνει άριστα σ’αυτό. Ότι δηλαδή οι άνθρωποι που γερνούν σε άθλια γηροκομεία και οίκους ευγηρίας της κακιάς ώρας, τελικά φτάνουν να μοιάζουν με ζόμπι. Αυτός είναι ο στοχασμός της ταινίας και στον μεταδίδει με κάποια ραχιαία ρίγη, αν μη τι άλλο. Παρακολουθείς την… εξέγερση όχι των νεκροζώντανων αλλά των αληθινά ζωντανών – νεκρών των… ευαγών ιδρυμάτων που είναι αποθήκες ψυχών και… μάντρες μεταχειρισμένων υλικών. Κι αυτή είναι η σκληρή αλήθεια που αξίζει να μείνει στον αποδέκτη. Αφού έχει απολαύσει μια καλογυρισμένη ταινία αγωνίας και φρίκης -με τους συνήθως δυσκίνητους γέροντες να δείχνουν εκπληκτικά ζωηροί και ευκίνητοι διώκοντας τα θύματά τους- κι αφού έχει συγχαρεί τη γερμανική παραγωγή που όρθωσε ανάστημα στις αμερικάνικες κλασικές του είδους με ευρωπαϊκό μάλιστα αέρα και στυλ.

Το σημαντικό όμως είναι αυτό: δεν σκοτώνουμε μόνο τα άλογα όταν γεράσουν αλλά και τους γονείς και τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Κι αν δεν τους σκοτώνουμε με μια σφαίρα στον κρόταφο καθώς είμεθα πεπολιτισμένοι και όχι αγροίκοι, τους εγκλείουμε όμως σε πανάθλιες πανσιόν – νεκρικούς προθαλάμους για να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη. Αγνοώντας το προφανές βέβαια ότι ‘εκεί που ήσουν ήμουνα κι εκεί που είμαι θα’ρθεις’…