Barbarian (2022)

ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ και δεν πρέπει να πεις πολλά. Ούτε να γράψεις. Κινδυνεύεις να υποπέσεις στο θανάσιμο σφάλμα της αποκάλυψης ακριβώς εκείνων που η ίδια η φιλοσοφία και το γενεσιουργό διανόημα των ταινιών αυτών πασχίζουν να κρατούν ερμητικά απόκρυφο και σκοτεινό: το τι είναι αυτό που θα με κάνει να ‘τα κάνω πάνω μου’ ή έστω να αισθανθώ το ραχιαίο ρίγος που μια καλή ταινία τρόμου υπόσχεται στον αποδέκτη της. Και βέβαια δεν σου επιτρέπεται παρά να κάνεις κάποια γενικά σχόλια, να διατυπώσεις κάποιους ας τους πούμε ‘ομιχλώδεις’ στοχασμούς για να δικαιολογήσεις τέλος πάντων την ύπαρξή σου του ως σχολιαστή πάει να πει, κάποιων αξιόλογων ταινιών σε ένα ιστολόγιο.

Και εδώ έχουμε να κάνουμε, αν μη τι άλλο, με μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία τρόμου. Μάλιστα. Μια, θα την χαρακτήριζα αδιστάκτως, ΄κλασική’ ταινία ‘κλασικού’ τρόμου. Πάει να πει ότι όλοι οι κώδικες και όλα τα χρειώδη υπάρχουν και σε υπερ-επάρκεια στην ταινία μας. Και λεπτομέρειες δεν χρειάζονται.

Κι ενώ, αληθινά, πιστεύεις ότι τα έχεις δει όλα στη ζωή σου, αναρίθμητες ταινίες όλων των ειδών και ποιοτήτων, πάντα το καλό ξεχωρίζει, διαφέρει και… σου επιτίθεται. Ακριβώς αυτό, σου επιτίθεται. Αν δεν σου επιτίθεται -την κατάλληλη στιγμή και με τον ‘ορθό’ τρόπο- τότε δεν έχουμε ταινία τρόμου αλλά κάτι άλλο. Τι; Ίσως κάτι ‘σαν’ ταινία τρόμου… με αγωνία, με σασπένς, με μυστήριο, με καλές ερμηνείες κι εκείνο και το άλλο… θρίλερ δηλαδή, όχι τρόμος… κι εμείς εδώ στρογγυλοκαθίσαμε για να απολαύσουμε το ριγώδες και γνοφώδες του πράγματος… ως και στο ξεφωνητό να φτάσουμε, να κλείσουμε τα μάτια ή να… κρυφτούμε στην αγκαλιά του ΄γενναίου΄ της παρέας. 

Κι αν είμαστε μόνοι; Τότε… καλά να πάθουμε, τα γύρευε ο ‘απαυτός’ μας.

Βλέπετε ότι το πάω γύρω γύρω και στο κέντρο δεν ζυγώνω… Γύρω γύρω όλοι / στη μέση… στη μέση αυτό που κατοικεί κάπου στα βαθιά σκοτάδια… στα υπόγεια… στα ανεξιχνίαστα και αχαρτογράφητα νερά του ασυνειδήτου μας… αυτό που είναι ‘αιχμάλωτο’ κι ‘ευάλωτο’ κι ας μην του φαίνεται. Αυτό που μπορεί να σε σκοτώσει αλλά και να σκοτωθεί για να σε προστατέψει.

Αυτό που, όσο κι αν μοιάζει ‘παλαβό’ ή ‘από άλλο πλανήτη’ ωθεί χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπων να καθηλώνονται μπροστά σε μια μεγάλη ή μικρότερη οθόνη για να του επιτρέψουν να τους αλώσει, να τους δηώσει, να τους κάνει να ξεχάσουν… τ’όνομά τους! Έστω για λίγα λεπτά της ώρας. Έστω για μια φορά ή μια στο τόσο. Μερικές φορές όμως είναι τόση η ηδονή που η λαχτάρα να το ξαναζήσεις όλο τούτο δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Αληθινή εξάρτηση.

Πολύπλοκα και… πολυτελή όντα είμαστε. Παράξενα και μυστηριώδη όσα περιέχουμε. Οι ταινίες τρόμου, οι καλές τουλάχιστον, μας το υπενθυμίζουν αυτό. Πώς; Μα με το ισχυρότερο όπλο τους: Το καθαρό, γυμνό βίωμα. Τι λέμε τόση ώρα; Στο τέλος όλες οι αναλύσεις και οι ‘ερμηνείες’ εκεί καταλήγουν. Στο βίωμα. Όσο πιο αυθεντικό τόσο καλύτερα. Όσο πιο γυμνό, τόσο βαθύτερο. Κι όσο πιο βαθύ τόσο… χειρότερα γι’αυτόν που μετά θα πάει να κοιμηθεί μόνος.

Μικρή συμβουλή. Αν είστε από εκείνους που… αγριεύουν εύκολα, δείτε κάτι άλλο, κάτι χαζοχαρούμενο πριν πάτε για ύπνο. Ανοίξτε την ΤιΒι και διαλέξτε την εκπομπή με το πλέον ηλίθιο περιεχόμενο -ε, δεν θα δυσκολευτείτε κιόλας! Κάτι εντελώς κόντρα σε αυτό το βίωμα που λέγαμε. Καλόν είναι να μην γλιστρήσετε στον αχανή κόσμο των ονείρων με τελευταίες τις εικόνες από μια ταινία όπως αυτή που συζητούμε. 

Φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά…