The midnight sky (2020)
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΕΦΤΩ ΕΞΩ στον ισχυρισμό μου πως όλες σχεδόν οι ταινίες που έχουν να κάνουν με το διάστημα είναι μελαγχολικές. Άλλοτε γλυκά μελαγχολικές και άλλοτε θλιβερά. Γιατί στη δική μας περίπτωση έχουμε να κάνουμε για μια ακόμη φορά με ένα δυστοπικό μέλλον για τον πλανήτη μας και την ανθρωπότητα. Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής George Clooney διαχειρίζεται αυτό το σύμπαν που αυτός έχει δημιουργήσει με πολλή σιωπή, αξιοπρέπεια και ησυχία. Θα έλεγε κανείς και γενναιότητα. Αργοπεθαίνει κι αυτός -στην ταινία ως επιστήμων που φαίνεται να είναι ο τελευταίος που έχει απομείνει στη Γη- όπως όλα γύρω του έχει όμως την ευκαιρία να προστατεύσει το πλήρωμα ενός σκάφους που επιστρέφει στη Γη μετά από μια μακρινή αποστολή. Δεν είναι όμως ολότελα μόνος. Μαζί του και μια απρόσκλητη μικρή επισκέπτρια…
Οι ρυθμοί της ταινίας είναι αργοί, νωχελικοί -υπάρχουν και σκηνές δράσης- και κάποια στιγμή αισθάνεσαι πως θα μπορούσε να έχει δοθεί ένας άλλος τόνος στα πράγματα. Ή κάποια άλλα χρώματα. Πιο ζωηρά, πιο έντονα. Όμως έτσι το θέλησε ο δημιουργός και όσο περνά η ώρα αισθάνεσαι να ανταμείβεται η επιμονή και η υπομονή σου.
Θα τολμήσω να το πω: «Ο ουρανός του μεσονυκτίου» είναι μια υπέροχη ταινία. Για εκείνους που αγαπούν αυτές τις αφηγήσεις που μοιάζουν με μπαλάντες, αυτά τα σενάρια μοναχικών υπάρξεων που επιμένουν μέσα στις αντιξοότητες, σα να επιζητούν την εξιλέωση, σα να αυτοτιμωρούνται, να υπάρχουν και να μένουν ως το τέλος στις επάλξεις. Κι όταν ακόμη κάθε ελπίδα έχει πια χαθεί. Ή μάλλον, ακριβώς τότε περισσότερο.
Θυμάται κανείς τον μεγάλο Ν. Καζαντζάκη κάποια στιγμή: δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα… είμαι λεύτερος…
